Het leven van jongens in een maritiem internaat is vervlochten met de zee. In deze documentaire wordt zichtbaar hoe veranderlijk de zee is, onmetelijk en toch kwetsbaar.
Een idee van de zee speelt zich af in het maritiem internaat IBIS in Oostende. In de gebouwen die uitkijken op de zee slapen, eten en spelen jongens tussen zes en zestien jaar. Ze leren om naar de zee te kijken, gaan mee op een vissersboot en helpen de vis binnen te halen. Terwijl de zeelui werken, observeren ze de vangst en turen over het dek. In de les leggen ze de onstuimige zee vast op kaarten, waar geen stormen en tijd bestaan.
Maar hoewel de zee tijdloos lijkt, is er veel aan het veranderen. De kust lijkt doordrongen van nostalgie, alsof de zee haar gezicht naar het verleden heeft gekeerd. De visserij zal vroeg of laat verdwijnen, samen met de vele bedreigde vispopulaties. De vismijn in Oostende is vervallen, de haven is verroest, maar onder de afbladderende verf komt een nieuwe kleur tevoorschijn.
“Documentaire is zo fascinerend, omdat het een kunstvorm is die vertrekt vanuit het leven. Je staat heel erg in contact met de realiteit, je werk bestaat er dan uit om daar een verhouding toe te vinden. Alleen al door een shot te maken, een uitsnede van de wereld, krijg je een beeld dat betekenis genereert. Die transformatie van de werkelijkheid is magisch.”
Nina de Vroome
“De jonge Nederlandse filmmaker Nina de Vroome weet in sobere maar beklijvende beelden het strenge internaatsleven van dit ooit door Albert I opgestarte maritiem instituut te vatten. De leerlingen leren er op de schoolbanken over boeien en positiebepaling, op de brugsimulator weten ze net een aanvaring met een vrachtschip te vermijden. Op zee verbijten ze in brute humor hun medelijden met de naar zuurstof smachtende gevangen vis. Maar Nina de Vroome peilt in beeld en woord ook naar die andere zee die we denken zo goed te kennen vanaf de wal, maar die zich pas openbaart aan wie haar trotseert en meteen tot enige ontzag dwingt.”
Krant van West-Vlaanderen
