↓
Michel Khleifi
Michel Khleifi (1950) werd geboren in Israël, in een Arabisch-Palestijnse familie. Hij werkte er als automonteur voordat hij in 1970, op 20-jarige leeftijd, Israël verliet om in Duitsland voor Volkswagen te gaan werken. Onderweg bezocht Khleifi zijn neef in België, waar hij uiteindelijk bleef en sindsdien woont. Khleifi studeerde theaterregie, radio en televisie aan het INSAS te Brussel waar hij in 1977 zijn diploma behaalde. Na een reeks televisiereportages te hebben gemaakt, keert hij in 1980 voor het eerst terug naar zijn geboortestreek om de auteursdocumentaire Al Dhakira al Khasba [Fertile Memory] te maken. Fertile Memory is de eerste langspeelfilm die werd opgenomen binnen de omstreden Palestijnse Westelijke Jordaanoever. In 1987 maakte Khleifi zijn fictiedebuut Urs al-Jalil [Wedding in Galilea], een politieke film, diepgeworteld in het Israëlisch-Palestijns conflict, gedraaid net voor de Intifada en waarmee hij internationaal zijn naam vestigde. Wedding in Galilea werd als eerste Palestijnse film ooit geselecteerd voor het filmfestival van Cannes waar het de Prix de la critique internationale won. Het Koninklijk Belgisch Filmarchief, het huidige CINEMATEK, restaureerde verschillende van zijn films, waaronder Ma’loul fête sa destruction [Ma’loul Celebrates Its Destruction] (1985), Wedding in Galilea (1987), Nashid al-Hajjar [Canticle of the Stones] (1990), en Hikayatul jawahiri thalath [Tale of the Three Jewels] (1995). Door het tonen van de complexiteit van het leven onder bezetting in al zijn contradicties, markeerden Khleifis films een belangrijke verschuiving in de geschiedenis van de Palestijnse cinema. Eerder dan zich te conformeren aan het beeld van een interne homogeniteit en een extern dualisme, zetten zijn films ertoe aan om Palestina/Israël te herbekijken als een samengaan van verschillende stemmen en trajecten van individuen die hun denken en handelen toesnijden op de uitdagingen die hen worden opgelegd. Als grondfiguur van de Palestijnse cinema blijven ook Khleifis formele vernieuwingen, een cinema die ongedwongen documentaire- en fictievormen verbindt, en zijn labyrintische benadering van het Palestijnse collectieve geheugen nog steeds weerklinken.
Youssef, een twaalfjarige Palestijnse jongen wordt verliefd op Aïda, een jong meisje en leidster van een kinderbende. Khleifis betoverend sprookje speelt zich af in de Gazastrook begin jaren negentig, tijdens de turbulente dagen van de Israëlische bezetting.
De patriarch van een Palestijns dorp vraagt aan de Israëlische gouverneur om de avondklok op te heffen voor het huwelijk van zijn zoon. Het verzoek wordt ingewilligd, op voorwaarde dat de man en zijn militairen als eregasten worden uitgenodigd.
Eén maal per jaar mogen de voormalige inwoners van Ma’loul terugkeren naar hun door Israël bezette dorp. Tijdens de traditionele picknick documenteert Khleifi hoe de geschiedenis van deze plek in de herinneringen van de oude generaties en in de verbeelding van hun kinderen verder leeft.
In een lyrisch samengaan van documentaire en narratieve elementen, schetst Khleifi een liefdevol portret van twee Palestijnse vrouwen wier individuele strijd zowel een getuigenis als een transgressie is van het politieke regime dat hun huizen en levens vernietigt.