Na een reeks tv-reportages te hebben gemaakt over zijn geboorteland Palestina, begaf Michel Khleifi zich met Fertile Memory op meer persoonlijk gebied: dat van de auteursdocumentaire. Het is de eerste langspeelfilm die werd opgenomen binnen de omstreden Palestijnse Westelijke Jordaanoever.

Hier schildert hij het portret van twee vrouwen. Farah is een oude weduwe die als fabrieksarbeidster ging werken nadat haar land haar ontnomen werd. Met koppige volharding weigert ze de compensaties van de Israëliërs te aanvaarden. Sahar, daarentegen, behoort tot de intellectuelen. Ze is gescheiden en betaalt voor haar onafhankelijkheid - het recht om te schrijven - de prijs van de eenzaamheid. Aan de kant van deze twee personages, die verschillende generaties en sociale milieus vertegenwoordigen, schetst Khleifi in ruimere zin de situatie van de vrouw. Ze moet op alle fronten strijd leveren: in de buitenwereld, om weerstand te bieden aan de agressie van de staat Israël; in haar eigen leven, om zich te verdedigen tegen de dictaten van een patriarchale samenleving; en tenslotte met zichzelf, om haar eigen weg te kiezen en, met veel moed, de aard van haar verzet. De intellectuele wordt belicht via een interview/overpeinzing of conversatie/meditatie, de andere via een familiesaga, via het affectieve geheugen.

Deze film behandelt de fundamentele problemen van een samenleving en een nationaliteit, niet op een strakke manier, maar met impressionistische trekjes die zowel dagelijkse handelingen evoceren als een bespiegeling rond het leven zelf. Groenten schoonmaken, de bus nemen, een kind verluieren, het huishouden doen, samen naar de televisie kijken, denken aan de doden en de afwezigen, of zingen (er wordt veel gezongen in de film) worden aldus zuiver culturele handelingen.