Een lofzang op wat de straat ooit was, als open plek waar gewoond, geleefd en gespeeld werd. Maar tegelijk ook een striemend betoog tegen de straat die tot zuivere verkeersruimte is ontaard.
De film De straat begint met beelden van een manifestatie in een straat. Onmiddellijk daarna volgen shots van een autostrade, gefilmd vanuit de lucht. De begeleidende tekst is veelzeggend: “Van de straat is niet veel meer overgebleven dan een verkeersweg – een bewegingsmachine, zoals Le Corbusier ze beschreef[.] De verblijfsruimte van de stad, de straat, is tot zuivere verkeersruimte ontaard.” De auto heeft de de straat en het gemeenschapsleven kapot gemaakt, en de beelden versterken dit verhaal van verlies. Shots van Belgische steden, overrompeld door auto’s en vrachtwagens, worden afgewisseld met idyllische sequenties van plaatsen in Italië waar kinderen hun volledige dag op straat doorbrengen. De film is kortom een striemend betoog tegen het gemotoriseerde verkeer in onze steden.
In 1973 ontving Cornelis voor De straat de Grote Prijs La Prague Dorée, uitgereikt op het 10de Televisie-festival van Praag. Het was het begin van een ware triomftocht van de film doorheen heel Europa.
