Op weg naar het Verenigd Koninkrijk komen Indische vluchtelingen vast te zitten in hermetische non-zones vlakbij het toeristische deel van Zeebrugge, een Belgische badplaats. Samen met hen verliezen we langzaam elke notie van tijd en ruimte.
Not Waving, But Drowning verbeeldt de ervaring van Indiase vluchtelingen tijdens hun arrestatie en detentie door de scheepvaartpolitie in Zeebrugge, België. In de benauwende, spookachtige context van de haven en de kust, verliezen we samen met hen langzaam elke notie van tijd en ruimte. Zonder hun verleden of hun toekomst, de rol van de mensensmokkelaars of de Belgische wetgeving te onderzoeken, maakt de film de oversteek tot in de tijdloosheid waarin onze samenleving deze sans-papiers opsluit.
“Grootaers is een aangever die door zijn welgekozen beelden en suggestieve montage aan de kijker ruimte geeft om zelf een antwoord te formuleren.”
Johan Grimonprez
“Grootaers toont wat doorgaans onzichtbaar voor ons blijft: de manier waarop een menselijk wezen plots een vluchteling kan worden en daardoor als een spook in een parallelle wereld terechtkomt.”
Robrecht Vanderbeeken
“Enerzijds wordt het zelfbedrog van de orthodoxe documentairemaker ontmaskerd: het is niet omdat een delicaat onderwerp zijn schoonheid wordt ontzegd, dat een film geëngageerd, respectvol en dus ethisch verantwoord is. We weten intussen allemaal dat waarachtigheid niet van een stijl afhankelijk is. Hoewel we ons nu des te meer kunnen afvragen of de stijlloze stijl van de direct cinema geen cliché is geworden die de confrontatie met een kwetsbaar onderwerp binnen een stereotiep journalistiek format kanaliseert en daardoor ook systematisch ontwijkt. Anderzijds toont Grootaers dat de spanning tussen ethiek en esthetiek een toegang biedt tot de hedendaagse, geconditioneerde kijker. De schoonheid heeft hier immers iets ongemakkelijks.”
Robrecht Vanderbeeken
