Waarschuwing: deze film bevat expliciete beelden

Een man is verliefd op een zeug. Er worden biggen geboren. Hij hangt hen op. De moeder is wanhopig en pleegt zelfmoord. Dan komt de verrotting, het vreten van stront en vervolgens de verdwijning van de man. Zijn lichaam stijgt ten hemel.
Deze film zorgde bij zijn verschijning in 1974 voor een schandaal: de opeenstapeling van afwijkingen als zoöfilie, “infanticide”, zelfmoord en coprofagie, leidde tot een even gepassioneerde polemiek als die rond L’âge d’or, wat verheugend zou zijn geweest voor Luis Buñuel, die vond dat films maar een klein deel van de potentiële mogelijkheden benutten voor het maken van dromen en protesten. Vase de noces is een aangrijpende film die onvergetelijke beelden op het netvlies van de kijker achterlaat: naakte, veeleisende beelden en mystieke, alchimistische of psychoanalytische stellingen die zich richten tot het afgesloten deel van het bewustzijn.
Het is een gedicht zonder woorden dan de confrontatie met de vier elementen in beeld brengt en dat vooral de primaire driften blootlegt die de mens met de aarde en met de dieren (tenslotte zijn gelijken in het anderszijn) verbinden. Er is hier geen sprake van antropomorfisme maar wel van een analyse van de omstandigheden rond het verlangen, de “bestialiteit”, het lijden en de agressiviteit. De mens (in de gedaante van acteur en medium Dominique Garny), vrijgemaakt van iedere band met de psychologie of de beschrijvende sociologie, laat ons binnen in een verborgen en hallucinatoir universum waarin ieder contact met de werkelijkheid verbroken is ten voordele van een innerlijke ontdekkingstocht naar het eerst verderf. (Jacqueline Aubenas)