“Almost at Rest (2018) en La maison (2019), twee van de films die Coppens maakte in samenwerking met Elie Maissin, bieden een meer directe en intieme confrontatie met de levensomgeving van de sans-papiers. Maar ook hier krijgen de ervaringen van verveling en afwachten, van onzekerheid en ontgoocheling, een onverwachte allure: dat van een kamerdrama. Een aaneenschakeling van kleine ruimtes vormt de setting voor een interactie tussen verschillende personages die verwikkeld zijn in een kaartspel of een discussie.”

Stoffel Debuysere / HART Magazine

“Elk beeld, elke film en het hele maakproces vormen een radicale afwijzing van wat zovele nieuwsitems, reportages en documentaires naar voren duwen als een politiek beeld: een snapshot van ellende, ontstolen tijdens een haastig bezoek en geproduceerd op maat van valse empathie, met als enige mogelijke reactie bij de kijker de apolitieke wanhoopskreet ocharme, het oh dearism waar de Britse documentairemaker Adam Curtis jaren geleden al op wees. De tijd die Coppens en Maissin ‘investeren in’ of ‘besteden aan’ La Voix Des Sans Papiers past – in weerwil van de hier gebezigde financiële terminologie – niet bij de productionele logica die politiek, filmindustrie en zovele media ketent. Achter de momentopname die elk van hun films is, schuilen zeeën van tijd. Coppens en Maissin eigenen zich de gekapitaliseerde tijd opnieuw toe en delen die met sans-papiers.”

Bjorn Gabriels / Kortfilm.be

“Over de jaren heen verzamelen Coppens en Maissin tientallen uren kwetsbaar filmmateriaal waarvan ze uiteindelijk maar enkele minuten gebruiken. Dat hangt samen met dat spel tussen binnen en buiten, tussen licht en donker. Filmen is niet hetzelfde als films maken. Montage – het proces waarin ze dat gefilmde materiaal verwerken – betekent opnieuw positie innemen. Het is een vorm van herkijken, opnieuw kijken, terugkijken. Daarvoor is het belangrijk dat ze niet alleen werken, maar wel met twee, in een continu dialoog. Een dialoog die doorloopt naar de mensen met wie zij filmen, tijd doorbrengen, ouder worden, een leven leiden, leren kijken en luisteren. Die mensen, dat zijn de leden van het collectief La Voix des Sans-Papiers. Dat leven met het collectief loopt door van de huizen en de kamers waarin ze werken, eten, filmen naar de montagekamer: hun kruisende werelden. Ze zeggen dat ze niet de films maken die ze willen. Ze zeggen dat “les images sont résistantes”. Alsof het de beelden zijn die zich verzetten.”

Pieter Van Bogaert / HART Magazine