Filmmaker Jean-Noël Gobron verlaat Europa, op zoek naar zijn geliefde Akiko. Hij ontdekt haar stad, het exotische Tokyo. Een fictieve documentaire over het dagelijkse leven in de Japanse hoofdstad: het Kabuki-theater, de nostalgische Takenokozoku-dans, de duizenden stropdassen dragende zakenleiders, de geisha's, de verwesterde huwelijken, de rustgevende natuur, het bruisende nachtleven. De autoritaire commentaar, die bewust vaak van de beelden afdwaalt, stelt de objectiviteit het gefilmde document zelf in twijfel. Wat we zien is onlosmakelijk verbonden met de ervaring van deze jonge filmmaker die een liefdevolle blik werpt op een volk en haar cultuur.
“Het eigenzinnige Satori Stress is nog het best te vergelijken met Koyaanisqatsi, het cultepos uit 1982 over de barstende relatie tussen mens, natuur en samenleving. Gobrons titel verwijst naar een verlichte vorm van Zen-meditatie. Hiertegen speelt zich de confrontatie tussen de oude rituelen van de Japanse cultuur met de elementen van de geglobaliseerde samenleving af. Zo toont Satori Stress zoals Koyaanisqatsi een wereld uit balans en wordt de film een documentaire over een verloren gegane cultuur, waarvan de beelden de resten tonen.”
Dirk Michiels
“Halfweg de film verklaart de auteur toch liever geen klassieke documentaire te draaien. Hij twijfelt over de opnames die hij maakt. Die opmerking typeert de hele film. De meeste beelden geven zonder commentaar de indruk van een klassieke, zij het mooie documentaire over Tokyo te zijn. De tekst verloopt echter in contrapunt, geeft cynisch commentaar bij de beelden, beschrijft de teloorgang van een cultuur terwijl de beelden en de geluiden er de resten van tonen: theater, dans, klederdracht. Bij het prachtige gewoel in de metro van Tokyo leest Gobron ademhalingstechnieken voor, die tot het perfecte evenwicht, de rust moeten leiden. Het is de remedie tegen Satori stress.”
Andere Sinema
“Wat me nu bepaald bij Satori Stress zo sterk boeit en ontroert, is die in beeldkeuze en montage vertaalde spanning tussen een immer betrachte objectiviteit en een meteen telkens geadoreerde, onontkoombare subjectiviteit. Gobron heeft hoe dan ook geprobeerd met respect en liefde naar Japan te kijken en is er tegelijk in geslaagd een stuk persoonlijke levenservaring van zich af te filmen (wat niet hetzelfde is als kwijt raken…).”
Jean-Pierre Wauters
