↓
Chantal Akerman
Chantal Akerman (België, 1950 - Frankrijk, 2015) was filmmaakster, scenarioschrijfster, producente, kunstenaar en schrijfster, geboren in Brussel. Op haar 18de debuteerde ze met Saute ma ville (1968). Ze maakte meer dan 40 films, waaronder Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975) en de documentairetrilogie DʼEst (1993), Sud (1999) en De lʼautre côté (2002).
De laatste film van Chantal Akerman is een portret van de moeder-dochter relatie tussen Akerman en haar moeder Natalia, een Holocaust-overlever en bekende verschijning in talrijke van Akermans films.
Een indringende documentaire over de strijd, hoop en ellende van Mexicaanse migranten die illegaal de grens met Amerika willen oversteken en voortdurend worden opgejaagd door immigratieautoriteiten terwijl ze proberen te ontsnappen aan de moeilijkheden in hun land.
Een reis door het Zuiden van de Verenigde Staten nadat een zwarte man gruwelijk werd vermoord door drie witte mannen, resulteert in een indringende meditatie over herinnering, geschiedenis, landschap, trauma en rebellie.
Een cinematografische reis die ons brengt van het einde van de zomer tot het hart van de winter, en van Oost-Duitsland tot Moskou. Minimalistische handelingen dragen het verhaal van de film: dat van mensen die onderweg of op de vlucht zijn in een land dat niet meer lijkt te bestaan.
In een winkelgalerij ontmoeten klanten en winkelmeisjes elkaar dagelijks. Allen bezingen ze de liefde en dansen op het ritme van het koor shampoomeisjes. Een muzikaal drama met complexe amoureuze verwikkelingen.
In deze mozaïekfilm laten mannen, vrouwen en kinderen, bevangen door hun verlangens, zich meeslepen in de overdaad van hun gevoelens tijdens een warme, stormachtige zomeravond in de stad.
Anna, een Belgische filmmaker, reist door Noordwest-Europa om haar laatste film te promoten. De tijdelijke haltes en vluchtige ontmoetingen onderweg schetsen een portret van een jonge vrouw.
Drie dagen in het leven van Jeanne Dielman, een jonge weduwe die samen met haar zoon Sylvain volgens een onwrikbare routine leeft. Tot er iets gebeurt dat haar ordelijke leven grondig dooreengooit.
Panning-shots beschrijven de ruimte van een kamer als een opeenvolging van stillevens, waarna de filmmaakster zelf in beeld verschijnt, zittend in bed.
Een jonge vrouw dweilt de vloer van haar keuken, poetst haar schoenen, danst, kookt, plakt de deur dicht met plakband en geeft een explosieve wending aan haar huishoudelijke routine.