Een jonge vrouw trekt zich terug in een slaapkamer. Ze eet obsessief poedersuiker uit een pak en herschikt haar meubels terwijl ze een eindeloze brief schrijft. Later verlaat ze de kamer en brengt ze de nacht door met een truckchauffeur die ze tegenhoudt op de snelweg. Aan het einde van haar reis keert ze even terug naar het meisje dat ze echt graag ziet. De film vertelt over drie momenten in de coming-of-age van een meisje dat de volwassenheid nadert en een deel van zichzelf zal moeten opgeven om te voldoen aan de normen van dat volwassen zijn.
“Haast alle shots van deze film krijgen een obsederend, hyperrealistisch (en daardoor on-realistisch) karakter door het geluidsspoor van talloze geluidsclose-ups van materiaal: papier, stof, hout dat gekreukt, verfrommeld, gemanipuleerd wordt. Terwijl het “gewone” filmgeluid steeds het driedimensionele karakter van de filmische ruimte ondersteunt en oproept, wordt die door de geluidsclose-ups hier heel geraffineerd afgebroken. Er komt daardoor een onrust en onzekerheid in het beeld, een ergernis die geen uitweg vindt, geen “zondebok”. Het is alsof daardoor heel even “het doek van de cinema” wordt opgelicht en iets anders – een mogelijkheid, een verdenking – zichtbaar wordt.”
Dirk Lauwaert / Sabzian
“Vergeet niet dat we hier over de jaren zestig spreken! Haar doel was te ontdekken hoe ze een ander leven kon leiden, van de mainstream kon afwijken, ‘marginaal’ kon zijn en ‘marginale films’ kon maken. Al mogen we niet vergeten dat het familieleven meestal aanwezig bleef in haar films, van in het allereerste begin tot op het einde. Je zou kunnen zeggen dat al haar films autobiografisch zijn. Ze was een echte ‘auteur’.”
Eric de Kuyper / Sabzian
“Ik wilde vragen stellen aan Chantal: wat zegt ze (Chantal)? Hoe? Ik ga niet zeggen waarom. Waar zit Chantal in haar films? In, op of onder (het bed)? Binnen of buiten (de film)? In het lichaam (altijd Je tu il elle, het meest fantastische aan haar films) of in de stem (de vertelster)? Lef en waarheid! Films, brieven of nieuws? Eten ze ook echt in haar films wanneer ze niet alleen zijn? Praten ze normaal? En vooral, wie luistert er? Chantal is ook waar ze naar kijkt. De wereld zoals hij is, in wording. Misschien zit er iets fragiels in, iets dat door de Wet wordt belemmerd... Onschuld en puurheid tegenover de Wet. De cinema van de jaren 1960 en de cinema van de jaren 1990. Wordt vervolgd.”
Boris Lehman / Sabzian
