Deze tactiele documentaire wordt gedragen door de warme stem van Cao Thị Hậu, een oudere vrouw uit een landelijke regio in Vietnam. Zij behoort tot de Rục-gemeenschap, een etnische minderheid die tot in de jaren ’50 geïsoleerd in grotten leefde, tot de regering hen naar dorpen verplaatste. Vandaag woont ze bij haar kleinkinderen, aan wie ze de fragiele Rục-taal en traditionele kennis liefdevol doorgeeft. Intieme observaties, gefilmd op korrelige 16 mm, onthullen de schoonheid van kleine alledaagse momenten, de tederheid van familiebanden en de stille kracht waarmee zij haar cultuur en traditie levend houdt. Het resultaat is een poëtisch familieportret, waarin het geluid van bladeren, modder en druppelend water een akoestische partituur vormt die de zintuigen prikkelt en stille verwondering oproept.
“Gefilmd op 16 mm met een oude Bolex-camera voelt de film huisgemaakt: het beeldkader ademt mosgroen, huid en papiervezel. Het zijn geen gladgepolijste tableaus, maar levendige, korrelige momentopnames die de tijd tastbaar maken. Alsof je een familiearchief opent dat naar regen ruikt.”
Film Fest Gent
“Hoe visueel de film ook is - Graux was zelf de cameraman - de echte tovenarij gebeurt in je oren. Het tactiele geluidsontwerp (van Ernst Karel en Trương Minh Quý zelf) laat je de beelden horen: bladertexturen, modder onder voeten, het tikken van water in donkere holtes. In plaats van een overdadige score biedt de film een akoestische partituur, geschreven met natuurklanken en adem. Zo ontstaat een zintuiglijk leerproces: je volgt niet alleen de groei van de kleinzoon Doanh’, je voelt hoe taal en landschap in elkaar resoneren. Druppel na druppel wordt herinnering muziek.”
Film Fest Gent
